Nabożeństwa - Stowarzyszenie Arka Ocalenia

Nabożeństwa przy kapliczkach
Nabożeństwo – forma modlitewnego zgromadzenia wiernych, trzeba jednak pamiętać, że liturgia, choć zajmuje centralne miejsce w życiu duchowym Kościoła, to jednak nie wyczerpuje całej jego działalności (por. KL 9). Obok oficjalnej liturgii Kościoła, istniały i wciąż istnieją różne pobożne praktyki, które przyczyniają się do rozwoju i pogłębienia życia chrześcijańskiego. Pozaliturgiczne formy pobożności najczęściej rodzą się oddolnie i wyrażają wiarę ludu chrześcijańskiego. Można je ogólnie nazwać pobożnością ludową, czyli taką, która należy do ludu oraz jest przez niego rozumiana i praktykowana. Zmiany dokonujące się w liturgii po Soborze Watykańskim II powodowały często niedocenianie i negowanie tych form wyrażania wiary i pobożności. Uważano je za relikt tego, co przed soborowe i stare, a więc także złe. Po wielu latach doświadczeń oraz refleksji teologicznych i pastoralnych tak zwana pobożność ludowa, dziś zostaje na nowo odkryta. Wyrazem tego jest dokument wydany w roku 2002 przez Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii.

Nabożeństwem nazywamy wspólne modlitwy, które są przejawem religijności lokalnej społeczności i wprzeciwieństwie do liturgii - nie są oficjalnymi ceremoniami Kościoła, choć mogą być odprawiane z polecenia papieża lub miejscowego biskupa. Powinny prowadzić do lepszego przeżywania liturgii: sakramentów i sakramentaliów.

Z ,,Traktatu o Prawdziwym Nabożeństwie do Najświętszej Maryi" - św. Ludwika Marii Grignion de Montfort z 1712 roku.

Nabożeństwo do Niepokalanej jest krótką, doskonałą i pewną drogą, wiodącą do zjednoczenia się z Jezusem. Maryja nigdy nie przesłania nam Chrystusa. Nabożeństwo do Niej jest sprawowane tylko w tym celu, aby w sposób łatwy i pewny dojść do Jezusa.
Cechy prawdziwego nabożeństwa
Następnie podaje w dalszej części cechy charakterystyczne prawdziwego nabożeństwa do Najświętszej Dziewicy:

1. Wewnętrzne, to znaczy, płynie z umysłu i serca;
2. Czułe, to znaczy, pełne zaufania do Najświętszej Maryi Panny;
3. Święte, to znaczy, prowadzi duszę do unikania grzechu i do naśladowania cnót Najświętszej Maryi Panny;
4. Stałe, to znaczy, twierdza ono duszę w dobrem i sprawia, że człowiek dla błahych powodów nie opuszcza praktyk religijnych;
5. Bezinteresowne, to znaczy, sprawia, że dusza nie szuka siebie, lecz tylko Boga w Matce Najświętszej (por. nr 105-110)

Tradycja Kościoła przypisała różne tajemnice wiary do poszczególnych miesięcy.

Większość dedykacji poszczególnych miesięcy wydaje się oczywista ze względu na występujące w ich czasie uroczystości, święta i wspomnienia.

Niektóre z nich mają związek z okresem liturgicznym, inne - z konkretnym miesiącem, pozostałe są odprawiane przez cały rok.

Nabożeństwa wraz z pieśniami zostały ułożone w sposób chronologiczny.

Bł. Papież Pius IX uznał, że poświęcenie się Maryi, opisane przez świętego Ludwika jest najlepszą i najbardziej akceptowaną formą zawierzenia; Papież Leon XIII beatyfikował Ludwika de Montfort w 1888 roku oraz przyznał odpusty kościelne tym wiernym, którzy poświęcą się Maryi według wzoru opracowanego przez Ludwika de Montfort; Święty Pius X udzielił apostolskiego błogosławieństwa wszystkim, którzy przeczytają Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny. Traktat św. Ludwika wywarł ogromny wpływ na encyklikę Ad Diem Illum, w której św. Pius X pisał: “Dla ludzi nie ma pewniejszej i łatwiejszej drogi do Chrystusa niż droga przez Maryję.”; Pius XI mawiał: “Praktykuję ten rodzaj oddania od czasów mej młodości”. Sługa Boży Pius XII - kanonizował Ludwika de Montfort w 1947 roku, nazywając jego nauczanie “solidnym i dobrym”. Tenże papież - jako pierwszy: poświęcił świat Niepokalanemu Sercu Maryi - co jest w wymiarze Kościoła Powszechnego tym, czym całkowite oddanie w wymiarze osobistym. Ten akt poświęcenia odnawiali papieże:

św. Paweł VI, św. Jan Paweł II, Benedykt XVI oraz papież Franciszek.

Jak dobrze wiemy - największym apostołem całkowitego oddania się Maryi był wśród papieży Jan Paweł II, który rozpowszechnił na cały świat, zaczerpnięte od świętego Ludwika zawołanie: “TOTUS TUUS!”.

Szanowni Państwo Serdecznie Prosimy o Organizację w Waszych Miejscowościach Nabożeństw przy Kapliczkach, w celu otrzymania Dla Was, Waszych Rodzin, Miejscowości i Miast, obfitych Łask i Błogosławieństw, które pragnie udzielić nam: Bóg Ojciec, Bóg Syn, Bóg Duch Święty, Maryja pośredniczką i szafarką łask. Ochronę, opiekę i wstawiennictwo Chórów Anielskich, Modlitwę wszystkich świętych i błogosławionych


I	Styczniowe - ku czci Najświętszego Imienia Jezus	pobierz
II	Lutowe - ku czci Chrystusa Króla w dziękczynieniu i z prośbą o ochronę Narodu Polskiego	pobierz
III	Marcowe - ku czci św. Józefa.	pobierz
IV	Kwietniowe - ku czci Miłosierdzia Bożego	pobierz
V	Majowe - ku czci Matki Boskiej	pobierz
VI	Czerwcowe - ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa i Niepokalanego Serca Maryi	pobierz
VII	Lipcowe - ku czci Najdroższej Krwi Chrystusa	pobierz
VIII	Sierpniowe - ku czci Boga Ojca	pobierz
IX	Wrześniowe - ku czci św. Michała Archanioła	pobierz
X	Październikowe - ku czci Najświętszej Maryi Panny Różańcowej	pobierz
XI	Listopadowe - ku czci Wszystkich Świętych	pobierz
XII	Grudniowe - do dzieciątka Jezus	pobierz
O	Nabożeństwo każdego 7 dnia miesiąca - ku czci Boga Ojca	pobierz
D	Nabożeństwo każdego 3 dnia miesiąca - ku czci Ducha Świętego	pobierz
T	Do Trójcy Świętej w pierwszą niedzielę po zesłaniu Ducha Święteg Świętego	pobierz
O	Pieśni do Boga Ojca	pobierz
J	Pieśni do Jezusa	pobierz
D	Pieśni do Ducha Świętego	pobierz
M	Pieśni Maryjne	pobierz
T	Pieśni do Trójcy Świętej	pobierz

Wspólne śpiewanie

Jednym z najlepszych sposobów prezentowania duchowości, jak i innych treści religijnych są pieśni, które łączą muzykę i słowo, zapadając głęboko w sercu człowieka. W pieśniach realizuje się idea wychowawczego oddziaływania, kształtowania duchowej sylwetki, ubogacania duchowości chrześcijan. Poza całą dydaktyką pieśni ważnym elementem jest ich funkcja wyrażania uczuć, naszej pobożności i naszych emocji. Istnieje niewątpliwie duży związek między kultem a śpiewaniem pieśni. Im większe jest zaangażowanie w śpiewie, tym głębsze jest przeżycie duchowe, gdyż śpiew ma wymiar duchowy, człowiek, który śpiewa, wyraża swoje najgłębsze "ja".

„Ten kto śpiewa, dwa razy się modli” - św. Augustyn

Wspólne śpiewanie ma pozytywny wpływ na samoocenę i daje poczucie przynależności do grupy. A to szczególnie ważne dla ludzi odczuwających samotność. Naukowcy radzą: śpiewajmy dużo i głośno. W czasie śpiewania uwalniana jest dopamina, zwana hormonem szczęścia, i obniżany poziom stresu. Śpiew wpływa korzystnie na trzy systemy ludzkiego organizmu: fizyczny, psychiczny i emocjonalny.