Nabożeństwo styczniowe - ku czci Najświętszego Imienia Jezus
3 stycznia - wspomnienie Najświętszego Imienia Jezus
Na początku roku obchodzimy święto Najświętszego Imienia Jezus. Kult Najświętszego Imienia Jezus zaczął się szerzyć XV wieku za sprawą franciszkanina św. Bernardyna ze Sieny oraz franciszkanina św. Jana Kapistrana. Podjęli to także dominikanie i jezuici. Cały styczeń jest dedykowany temu Imieniu, które oznacza „zbawieniem jest Pan”. Dla ludzi wierzących imię Jezus jest najdroższe i najświętsze, dlatego zechciejmy w tym miesiącu chociaż kilka razy odmówić Litanię do Imienia Jezus. Oznacza ono Osobę Syna Bożego, w którym jest nasze pojednanie z Bogiem i wieczne zbawienie.
Etymologicznie hebrajskie imię Jeszua (pol. Jezus) jest skróconą wersją imienia Jehoszua, które oznacza: "Jahwe zbawia". Wersja polska imienia - Jezus - wywodzi się z przekształconych tłumaczeń hebrajskiego Jeszua na greckie Iesous (w oryginale Ἰησοῦς), łacińskie Iesus i polskie Jezus. Imię Jeszua nadano Synowi Bożemu w ósmym dniu po narodzeniu, Wyrazem żywego kultu imienia Zbawiciela były liczne bractwa Imienia Jezus, czyli religijne stowarzyszenia świeckich katolików. W 1721 r. papież Innocenty XIII ustanowił święto Najświętszego Imienia Jezus. Papież Pius X wyznaczył je na niedzielę pomiędzy Obrzezaniem a Objawieniem Pańskim lub – w przypadku braku niedzieli w tym czasie - na 2 stycznia. W zreformowanym kalendarzu liturgicznym przez papieża Pawła VI w 1969 r. zrezygnowano z tej uroczystości, pozostawiono tylko Mszę wotywną o Najświętszym Imieniu Jezus w Mszale tegoż papieża z roku 1970.
W roku 2002 wraz z trzecim wydaniem obecnego Mszału Rzymskiego papież Jan Paweł II przywrócił to święto do powszechnego kalendarza jako dowolne wspomnienie w dniu 3 stycznia. Imię Jezus znaczy po hebrajsku Zbawiciel. Polska forma imienia wywodzi się z formy łacińskiej i greckiej. Imię to wybrał sam Bóg i objawił je Maryi i św. Józefowi. W Kościele istnieje tradycja odmawiania Litanii do Najświętszego Imienia Jezus, a także Różaniec (Koronka) Najświętszego Imienia Jezus. Za odmówienie litanii do Najświętszego Imienia Jezus lub samo wzywanie imienia Jezus Kościół udziela odpustu cząstkowego (Enchiridion Indulgenciarum, 1999). Warto również samemu praktykować i uczyć dzieci, aby przy wymawianiu imienia Jezus pochylać z szacunku głowę. Niemal we wszystkich językach świata powszechnie używa się chrześcijańskiego pozdrowienia: "Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus". Imię Jezus jest centralnym elementem modlitwy "Zdrowaś Mario", więc także i całej modlitwy różańcowej, która niekiedy jest nazywana "modlitwą Jezusową Zachodu". Sobór w Lyonie w 1274 roku zwrócił uwagę na coraz bardziej szerzący się zwyczaj bluźnienia i przeklinania, zalecił zatem wiernym otoczenie szczególnym kultem Imienia Jezus.
Prawdopodobnie skomponowana przez św Bernardyna ze Sieny i Jan Kapistran w XV th century były zatwierdzone w 1585 przez papieża Sykstusa V . Zmieniona forma litanii została zatwierdzona do użytku publicznego przez Leona XIII w 1866 roku . Papież Leon XIII ogłosił w 1886 r. odpust cząstkowy (300 dni) za odmówienie tej litanii przez wiernych
Nabożeństwo lutowe - ku czci Chrystusa Króla Polski
w dziękczynieniu i z prośbą o ochronę Narodu Polskiego
20 luty wspomnienie - Intronizacji przez Boga Ojca
Nabożeństwo lutowe ku czci Chrystusa Króla Polski Miesiąc luty tradycyjnie poświęcony jest Chrystusowi Królowi Polski. Pan Jezus słowami Sługi Bożej Rozalii Celakównej przemówił: "Polska nie zginie, o ile przyjmie Chrystusa, jako Króla w całym tego słowa znaczeniu; jeżeli się podporządkuje pod prawo Boże, pod prawo Jego Miłości. Inaczej, Moje dziecko, nie ostoi się. O przedstawionym nabożeństwie Pan Jezus powiedział za pośrednictwem duszy mistycznej z Chicago. „Dzieci moje! Radość sprawiacie Mi, jeśli poszerzacie modlitwy. Do Jezusa, Króla Polski i świata! Te poszczególne rytmy modlitwy powodują, Że Moi Aniołowie swoim pięknym śpiewem, Tworzą „podkład muzyczny” i razem z wami się modlą. Szczególnie, gdy modlicie się do Jezusa Chrystusa Króla, To wszyscy Aniołowie wam wtórują, I powstaje piękna symfonia miła Naszym uszom! Wsłuchujcie się i wy usłyszycie! Bóg Ojciec lubi takich modlitw słuchać, A Duch Święty rozsławia, powiela i „rozdmuchuje”,
Aby wszyscy was usłyszeli, Bo modlitwa połączona z muzyką anielską, Powoduje, że Ojciec daruje wiele grzechów ludzkości, A jeszcze lepiej byłoby, gdyby na ziemi powstało, Więcej takich grup uwielbiających Chrystusa Króla. Ojciec Wszechmogący darowałby ludzkości wiele przewinień. Walczcie o Mnie o Chrystusa Króla - bo warto! Tak wam dopomóż Bóg! Jezus – Król.”
Nabożeństwo marcowe - ku czci św. Józefa
19 marca wspomnienie - św. Józefa
Miesiąc marzec tradycyjnie poświęcony jest św. Józefowi. Uroczystość św. Józefa obchchodzimy 19 marca. Nabożeństwo do św. Józefa zaczęło się rozwijać w trzecim lub czwartym wieku, jednak w modlitewniku „Pieta” można znaleźć modlitwę do Opiekuna Jezusa datowaną na… rok 50. Ta modlitwa została odnaleziona w 50 roku po Chrystusie. W 1555 r. papież przesłał jej tekst cesarzowi Karolowi, który wyruszał na bitwę. Każdy, kto przeczyta tę modlitwę, usłyszy ją lub będzie ją miał przy sobie, nie umrze nagłą śmiercią ani nie utonie, trucizna na niego nie podziała ani nie wpadnie w ręce wrogów, ani nie zginie w ogniu, ani nie zostanie pokonany w walce. Odmawiaj tę modlitwę rano, przez dziewięć kolejnych dni, w takiej intencji, w jakiej chcesz. Nigdy nie słyszano, by ta modlitwa zawiodła. Jednak by ta modlitwa do św. Józefa faktycznie była skuteczna i nie zawiodła, trzeba spełnić jeden ważny warunek: musimy w niej prosić o faktyczne duchowe dobro dla siebie bądź dla osób, które powierzamy Bogu za wstawiennictwem Józefa.
Litanie do św . Józefa . Stworzone na wzór litanii loretańskich zawierają 21 wezwań do świętego Józefa (jego cnoty, jego godność jako przybranego ojca Jezusa), które zostały zatwierdzone przez Piusa X w 1909 r .
Nabożeństwo kwietniowe - ku czci Miłosierdzia Bożego
16 kwietnia święto - Miłosierdzia Bożego
Zostały one wprowadzone w 1993 roku (po beatyfikacji Siostry Faustyny) na wzór nabożeństw majowych, czerwcowych czy październikowych. w Kościele katolickim uroczystość liturgiczna obchodzona w pierwszą niedzielę po Wielkanocy ku czci Miłosierdzia Bożego.
W nabożeństwach odmawiana lub śpiewana jest Koronka do Miłosierdzia Bożego w intencji: o miłosierdzie dla naszej Ojczyzny i całego świata.
Święto Miłosierdzia Bożego ma najwyższą rangę wśród wszystkich postaci nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego, które zostały objawione Siostrze Faustynie.
Po raz pierwszy o ustanowieniu tego święta mówił Jezus w Płocku w 1931 r., gdy przekazywał swą wolę co do powstania obrazu: Ja pragnę, aby było Miłosierdzia święto. Chcę, aby ten obraz, który wymalujesz pędzlem, żeby był uroczyście poświęcony w pierwszą niedzielę po Wielkanocy – ta niedziela ma być świętem Miłosierdzia (Dz. 49).
Wybór pierwszej niedzieli po Wielkanocy na Święto Miłosierdzia ma swój głęboki sens teologiczny, który wskazuje na ścisły związek, jaki istnieje pomiędzy wielkanocną tajemnicą Odkupienia, a tajemnicą miłosierdzia Bożego. Ten związek podkreśla jeszcze nowenna z Koronki do Miłosierdzia Bożego, poprzedzająca to święto, która rozpoczyna się w Wielki Piątek. Święto jest nie tylko dniem szczególnego uwielbienia Boga w tajemnicy miłosierdzia, ale czasem łaski dla wszystkich ludzi.
Nabożeństwo majowe - ku czci Najświętszej Maryi Panny
3 maja wspomnienie - Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski
Początków tego nabożeństwa należy szukać w pieśniach sławiących Maryję Pannę znanych na Wschodzie już w V wieku. Na Zachodzie poświęcenie majowego miesiąca Matce Bożej pojawiło się dopiero na przełomie XIII i XIV wieku. Oficjalną akceptację przez Kościół nadał temu nabożeństwu papież Pius VII, który 25 marca 1815 r. wydał bullę o nabożeństwie majowym. Dzięki tej bulli nabożeństwo zaczęło się szybko rozpowszechniać po całym świecie. W Litanie do Najświętszej Marii Panny, Zmodernizowana wersja Litanii Loretańskich, która została zatwierdzona przez Stolicę Apostolską w 1981 roku Polsce nabożeństwo majowe znane było w połowie XIX wieku. W tradycji polskiej majowe nabożeństwa odprawiano przy przydrożnych kapliczkach. Zwyczaj ten upowszechnił się na wsiach a także w miastach oraz w środowisku dworskim. Do dziś nadal jest on powszechny zwłaszcza w Polsce południowej. Wieczorem, o zmroku przy kapliczce gromadzą się mieszkańcy z najbliższego sąsiedztwa, by się modlić i śpiewać pieśni ku czci Najświętszej Maryi Panny.
Obecnie do każdego dnia nabożeństwa majowego publicznie odprawianego przywiązany jest odpust 7 lat. Za uczestniczenie przynajmniej przez 10 dni w nabożeństwie majowym publicznie odprawianym można zyskać pod zwykłymi warunkami odpust zupełny. Kto nie ma możności uczestniczenia w publicznym nabożeństwie, może zyskać odpust 5 lat za każdy dzień i odpust zupełny za cały miesiąc, prywatnie je odprawiając.
Nabożeństwo czerwcowe - ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa i Niepokalanego Serca Maryi,
Dwóch Serc na zawsze złączonych w Miłości
27 czerwca wspomnienie - Najświętszego Serca Pana Jezusa
Nabożeństwo czerwcowe ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa. Z upływem czasu propozycja poświęcenia czerwca Najświętszemu Sercu trafiła do papieża. W 1873 r. Ojciec Święty Pius IX zatwierdził nabożeństwo czerwcowe. Litanie do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Skomponowane przez Anne-Madeleine Rémusat w 1718 roku na podstawie wcześniejszego tekstu Ojca Croiseta, 33 wezwania skierowane do Serca Jezusowego zostały zatwierdzone przez Leona XIII w 1899 roku. Wybór terminu nie był przypadkowy. W czerwcu 1675 r. doszło do najważniejszego z wielkich objawień doświadczonych przez św. Małgorzatę Marię. Pan Jezus dał św. Małgorzacie Alacoque dwanaście obietnic, dotyczących czcicieli Jego Serca:
Obietnica
1. Dam im łaski, potrzebne w ich stanie.
2. Ustalę pokój w ich rodzinach.
3. Będę ich pocieszał w utrapieniach.
4. Będę ich pewną ucieczką w życiu, a szczególnie w godzinę śmierci.
5. Będę im błogosławił w ich przedsięwzięciach.
6. Grzesznicy znajdą w mym Sercu źródło i ocean miłosierdzia.
7. Dusze oziębłe staną się gorliwymi.
8. Dusze gorliwe prędko dojdą do doskonałości.
9. Będę błogosławił domom, w których wizerunek Serca mojego będzie czczony.
10. Osoby, które będą to nabożeństwo rozszerzały, będą miały imię swoje wypisane w Sercu moim.
11. Dam kapłanom dar wzruszania serc nawet najzatwardzialszych.
1. Dam im łaski, potrzebne w ich stanie.
2. Ustalę pokój w ich rodzinach.
3. Będę ich pocieszał w utrapieniach.
4. Będę ich pewną ucieczką w życiu, a szczególnie w godzinę śmierci.
5. Będę im błogosławił w ich przedsięwzięciach.
6. Grzesznicy znajdą w mym Sercu źródło i ocean miłosierdzia.
7. Dusze oziębłe staną się gorliwymi.
8. Dusze gorliwe prędko dojdą do doskonałości.
9. Będę błogosławił domom, w których wizerunek Serca mojego będzie czczony.
10. Osoby, które będą to nabożeństwo rozszerzały, będą miały imię swoje wypisane w Sercu moim.
11. Dam kapłanom dar wzruszania serc nawet najzatwardzialszych.
W nadmiarze miłosierdzia Serca mojego przyrzekam tym wszystkim, którzy będą komunikować w pierwsze piątki miesiąca przez dziewięć miesięcy z rzędu w intencji wynagrodzenia, że miłość moja udzieli łaskę pokuty, iż nie umrą w mojej niełasce, ani bez Sakramentów świętych, a Serce moje będzie im pewną ucieczką w ostatniej godzinie życia.
Nabożeństwo lipcowe - ku czci Najświętszej Krwi Chrystusa
1 lipca wspomnienie - Najświętszej Krwi Chrystusa
Zgodnie z tradycją lipiec poświęcony jest ku czci Najświętszej Krwi Chrystusa. Na 1 lipca papież Pius IX w dekrecie Redempti sumus z 1849 wyznaczył Święto Najdroższej Krwi Chrystusa (zniesione podczas reformy liturgicznej w 1969).
W 24 wywołań „Najdroższej Krwi Jezusa (inny sposób na cześć Jezusa Chrystusa ) - oddanie spopularyzowane przez św Kasper del Bufalo XIX th century - zostały zatwierdzone przez Jana XXIII w 1960 roku
Obietnice dla czcicieli Najświętszej Krwi Chrystusa:
1. Ci, którzy swoją pracą codzienną, ofiary i modlitwy, wraz z Moją Najdroższą KRWIĄ i Moimi Ranami, ofiarują Ojcu Niebieskiemu w duchu pokuty i pojednania, mogą być pewni tego, że ich modlitwy i ofiary są zapisane w Moim Sercu, a od Ojca Niebieskiego oczekuje ich niespodziewanie wielka łaska, gdyż znajduje On w ich życiu i modlitwach wielkie upodobanie, toteż wysłucha ich modlitwy.
2. Ci, którzy dla nawrócenia grzeszników, ofiarują w łączności z Moją KRWIĄ i Ranami, swoje cierpienia, ofiary i modlitwy, będą odczuwać w wieczności podwójną szczęśliwość, skąd mogą wiele uprosić dla nawrócenia grzeszników.
3. Ci, którzy przed każdą Komunią Św. ze skruchą za własne grzechy, oraz świadome i nieświadome przewinienia, ofiarują Moją Najdroższą KREW i Moje Rany Bogu Ojcu, mogą być pewni, że nigdy nie przyjmą Komunii Św. niegodnie i przez to dostąpią chwalebnego Zmartwychwstania.
4. Ci, którzy po spowiedzi albo przedtem, ofiarują Moją Najdroższą KREW i Moje Rany, jako Pokutę za wszystkie grzechy ich życia i jako dobrowolną pokutę odmówią Koronkę do Ran, dusze tych są tak czyste i piękne jak po chrzcie i dlatego mogą oni po każdej takiej spowiedzi uprosić łaskę nawrócenia dla jednego wielkiego grzesznika.
5. Ci, którzy ofiarują codziennie Najdroższą KREW za tych, którzy tego dnia skonają, gdy w imieniu umierających wyrażą żal, jak też ofiarują Najdroższą KREW za grzechy tych, mogą być pewni, że otworzą Niebo dla wielu konających, a sobie mogą wyprosić dobrą śmierć.
6. Ci, którzy z głębokim nabożeństwem i szacunkiem czczą Moją Najdroższą KREW i Moje Rany i to właściwie wykorzystują, kiedy ofiarowują to częściej w czasie dnia za siebie i za wszystkie grzechy, osiągną już na tym świecie słodki, błogi przedsmak Nieba i w sercach swoich odczują głęboki pokój.
7. Ci, którzy ofiarują - wyłącznie Mojej Osobie, jako Bogu - za całą ludzkość, Moją Najdroższą KREW i Moje Rany, a szczególnie te od cierniem ukoronowania, jako, pokutę i przebłaganie za grzechy świata, mogą odnowić pojednanie z Bogiem, złagodzić wiele ciężkich kar, uprosić wiele łask, a dla siebie samych zdobędą nieskończoną zasługę na Niebo.
8. Ci, którzy w ciężkiej chorobie ofiarują za siebie w połączeniu z ich cierpieniami. Moją Najdroższą KREW i Moje Rany, prosząc Mnie przez Moją Najdroższą KREW o pomoc i zdrowie, będą zaraz wysłuchani, ich boleści złagodnieją i natychmiast przyjdzie poprawa. Jeśli są nieuleczalnie chorzy, niech jakiś czas wytrwają a nadejdzie jeszcze dla nich pomoc.
9. Gdy ktoś w wielkim utrapieniu duszy odmówi Litanię do Najdroższej KRWI i ofiaruje tę KREW i Rany za siebie i bliźnich, odczuje natychmiast głęboki spokój, pomoc, niebiańską pociechę i przez to zostanie w jego cierpieniu wzmocniony albo wybawiony.
10. Ci, którzy zachęcają swoich bliskich do uczczenia Najdroższej KRWI, oraz Jej ofiarowywania i cenią Ją ponad inne skarby i bogactwa, oraz modlą się częściej do Mojej bezcennej KRWI z głęboką wiarą i ufnością, otrzymają zaszczytne miejsce przy Moim tronie i otrzymają wielką łaskę dla swoich bliskich, szczególnie dla ich nawrócenia.
Nabożeństwo sierpniowe oraz każdego 7 dnia miesiąca - ku czci Boga Ojca
7 dnia miesiąca święto - Boga Ojca całej ludzkości.
O potrzebie Nabożeństwa do Boga Ojca Apeluję o Święto Ku Czci Boga Ojca całej ludzkości, o które sam Bóg prosił w orędziach objawionych przez s Eugenię Elisabettę Ravasio w 1932 roku we Francji. W świętym Kościele trzeba uzupełnić kult, oddając w szczególny sposób cześć Twórcy tej społeczności, Temu, który przyszedł, aby Kościół założyć, Temu, który jest jego duszą – Bogu w trzech Osobach: Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu. Dopóki Trzy Osoby nie będą czczone indywidualnie i w sposób szczególny w Kościele i w całej ludzkości, czegoś będzie brakować tej Społeczności.
Obietnice wzywajcie mnie imieniem Ojca, z ufnością i miłością, a wszystko otrzymacie od tego Ojca, doznając równocześnie miłości i miłosierdzia.
Wszyscy ci, którzy wezwą mnie imieniem Ojca – choćby tylko jeden raz – nie zginą, ale pewni będą życia wiecznego razem z wybranym
Nowenna do Boga Ojca, przyniesie wiele Łask, wielu duszom. Niech wszyscy wiedzą, że Moc tej Nowenny jest znaczna. Każdy, kto będzie szerzył cześć do Mojego i waszego Ojca Niebieskiego, będzie bardzo jasno błyszczał w Niebie, a inne Łaski będą spływały już tu na ziemi. Boża Sprawiedliwość straci swą siłę, wobec miłości waszej, przejawianej w czci samego Boga Ojca.
Nabożeństwo wrześniowe - ku czci św. Michała Archanioła
29 września wspomnienie - św. Michała Archanioła
W tak zwanej „starej liturgii”, przed Soborem Watykańskim II, kapłan sprawujący Eucharystię wraz z wiernymi, po zakończeniu celebracji odmawiał modlitwę do Matki Bożej i św. Michała Archanioła. Za pontyfikatu papieża Leona XIII (1878-1903) masoneria nasiliła swoją działalność i mocno przystąpiła do ataku na Kościół katolicki. Dlatego Leon XIII wydał encyklikę Humanum genus, 20 kwietnia 1884 r., w której ukazał główne założenia masonerii, jej strukturę, metody działania, zagrożenia, jakie stwarza, i sposoby jej przeciwdziałania. Dwa lata później Papież Leon XIII napisał specjalną modlitwę (inwokację) do św. Michała Archanioła pod wpływem przerażającego widzenia demonów, które gromadziły się nad Wiecznym Miastem, aby je osaczyć. Nie znamy jednak dokładnie szczegółów tego widzenia. Jest pewne, że Papież napisał tę modlitwę, i 29 lipca 1886 r., polecił Sekretarzowi Kongregacji Obrzędów rozesłać ją do wszystkich Ordynariuszy świata, aby kapłani odmawiali ją wraz z wiernymi, klęcząc, po każdej tzw. Mszy św. cichej, tzn. nie śpiewanej. Inwokację do św. Michała Archanioła poprzedzały modlitwy do Matki Bożej (por. Decreta Liturgica, 1886, f. 44A, Archiwum Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, Ex Archiwum Kongregacji Obrzędów).
Nabożeństwo październikowe - ku czci Najświętszej Maryi Panny Różańcowej
7 października wspomnienie - Najświętszej Maryi Panny Różańcowej
Październik nabrał szczególnego znaczenia maryjnego w XVI w. po słynnej bitwie i zwycięstwie wojsk chrześcijańskich nad flotą turecką, pod Lepanto, dokładnie 7 października 1571 roku. Wtedy to papież Pius V, przypisując nieoczekiwane zwycięstwo floty chrześcijańskiej interwencji Matki Bożej wzywanej na różańcu, ogłosił święto Matki Bożej Różańcowej. Papież Klemens XI po zwycięstwie odniesionym nad Turkami pod Belgradem, w 1716 roku, rozszerzył święto Matki Bożej Rożańcowej na cały Kościół. Oficjalnie dopiero papież Leon XIII w 1885 roku, z racji różańca, ogłosił październik miesiącem maryjnym. Do ożywienia nabożeństw różańcowych w październiku przyczyniły się na początku zeszłego stulecia objawienia w Fatimie, 13 października 1917 roku trojgu portugalskim pastuszkom, w których Matka Boża z różańcem w ręku przedstawiła się, jako Pani Różańca Świętego i zaprosiła świat do przygotowania wielkiego zwycięstwa nad szatanem za pomocą różańca. Tak powstały nabożeństwa gromadzące tłumy wiernych na wspólnej modlitwie różańcowej, a sam październik wpisał się na stałe w Kościele katolickim, jako maryjny miesiąc różańcowy.
Różaniec jest jedną z najbardziej popularnych modlitw na świecie. Różaniec, bowiem w obecnej formie ustalił się dopiero w XV w. dzięki innemu dominikaninowi, bł. Alanusowi a la Roche (van den Clip), który żył w latach 1428-1475. On ustalił nazwę "Psałterz Maryi", jak też i liczbę 150 Zdrowaś, które podzielił na dekady (dziesiątki), każda przeplatana Modlitwą Pańską. On też założył pierwsze bractwo różańcowe w Douai w 1470 r. W 1464 r. ukazała mu się Maryja. Poleciła mu propagować w swym imieniu różaniec i zakładać bractwa różańcowe. Przekazała mu również 15 Obietnic dla tych, którzy będą odmawiać różaniec:
Nabożeństwo listopadowe - ku czci Wszystkich Świętych
1 listopada święto - Wszystkich Świętych
Dzień Wszystkich Świętych ma swoje źródło w kulcie męczenników. Dawniej, w rocznice ich śmierci gromadzono się nad grobami, aby upamiętnić śmierć poniesioną za wiarę. Kult ten stał się powszechny w VII wieku, w Rzymie papież Bonifacy IV poświecił świątynię rzymską i uczynił ją kościołem ku czci Maryi oraz Męczenników. W VIII w. Papież Grzegorz III w kościele św. Piotra otworzył natomiast kaplicę Wszystkich Świętych.
W 935 r. papież Jan XI ustanowił osobne święto ku czci Wszystkich Świętych i wyznaczył jego datę na 1 listopada. Litania do Świętych. Zdecydowanie najstarsze, używane od 590 roku, służyły jako modele dla kolejnych. Jak widać, uroczystość, którą obchodzimy do dzisiejszego dnia ma tysiącletnią tradycję. Odwiedzanie grobów i wspominanie zmarłych stało się zwyczajem przekazywanym z pokolenia na pokolenie, dla chrześcijan jest to jednak nie tylko tradycja, ale część religii. Polacy w szczególny sposób obchodzą Dzień Wszystkich Świętych - mieszkańcy wsi i miast tłumnie gromadzą się na cmentarzach i uczestniczą w mszach świętych za zmarłych.
Dzień Wszystkich Świętych: winna być jednym z najbardziej radosnych dni dla chrześcijan. W ciągu roku niemal każdego dnia przypada wspomnienie jednego lub kilku świętych znanych z imienia. Jednak ich liczba jest znacznie większa. Wiele osób doszło do świętości w zupełnym ukryciu. Uroczystość Wszystkich Świętych nie jest – wbrew spotykanym niekiedy opiniom – “Świętem Zmarłych”, ale przypomina wszystkim wiernym o ich powołaniu do świętości.
Od południa dnia Wszystkich Świętych i przez cały Dzień Zaduszny w kościołach i kaplicach publicznych można uzyskać odpust zupełny, za siebie lub osobę zmarłą, ale tylko jeden raz.
Nabożeństwo grudniowe - do dzieciątka Jezus
25 grudnia wspomnienie - Dzieciątka Jezus
Kult Dzieciątka Jezus - Pierwszymi czcicielami Dzieciątka Jezus byli Trzej Mędrcy ze Wschodu, którzy przybyli do groty betlejemskiej i złożyli hołd Nowonarodzonemu, a także pasterze, którzy przybiegli do żłóbka. Hołd Dzieciątku złożyli w dniu Jego Ofiarowania w świątyni jerozolimskiej starzec Symeon i Anna. Teologiczne pogłębienie czci Dzieciątka Jezus zawdzięczamy Ojcom Kościoła (święci Ireneusz, Ambroży, Augustyn i in.), których teksty włączano stopniowo do liturgii Bożego Narodzenia, Objawienia Pańskiego czy Ofiarowania Pańskiego. Rozwijała się też twórczość poetycka oparta na tekstach ewangelicznych i apokryficznych. W średniowieczu kult kształtował się pod wpływem wzmożonego ruchu pielgrzymkowego do Betlejem i Jerozolimy oraz w szczególnym podkreślaniu człowieczeństwa Chrystusa. Adorowano Dzieciątko i starano się naśladować Jego cnoty, takie jak dobroć, miłość i pokora. Do rozwoju kultu przyczyniały się zakony, zwłaszcza franciszkanie i karmelici. W różnych formach nabożeństwa podkreślano naśladowanie cnót małego Jezusa, jak dobroć, pokorę, ubóstwo, uległość zdana na Opatrzność Bożą. Propagatorami tego rodzaju kultu byli wybitni teologowie średniowieczni, jak św. Piotr Damiani czy św. Anzelm z Canterbury, a zwłaszcza św. Bernard z Clairveaux, „nie koronowany cesarz Europy”, który w swoich Sermones przekazał myśli, przejęte później do formularzy liturgicznych. On też sprawił, że kult Dzieciątka Jezus stał się istotnym elementem duchowości powstałego zakonu cystersów, mających wielki wpływ w rozwój kultury duchowej i materialnej w epoce średniowiecza w całej niemal Europie. Ponadto duży wkład w rozwój doktryny i kultu Dzieciątka Jezus dali tacy teologowie, jak Mikołaj z Clairveaux, Aelred, Gueryk oraz Jakub z Vitry.
Obietnice
Dziecię Jezus uklękło w powietrzu, złożyło rączki do modlitwy i razem ze mną odmawiało Koronkę. Na słowa: „ Naucz kochać Boga”, wskazywało paluszkiem do góry i wówczas widziałam, jak otwierało się Niebo, a liczni Święci modlili się klęcząc. Na słowa te wszyscy kłaniali się do samej ziemi w stronę ognistego Tronu, gdzie blask był wielki i piękny. Gdy skończyłam Koronkę, Dziecię Jezus tak powiedziało: „ O cokolwiek będziesz prosiła, dam ci, otrzymasz. Ta koroneczka jest Moją Miłością. Niebo całe ją odmawia. To sobie zapamiętaj, nie odkładaj jej na potem, nie odmawiaj z niechęcią. Odmawiaj w rannych godzinach z sercem pełnym miłości. Ja tak chcę. Amen”.
Obietnica Matki Boskiej: „Ktokolwiek będzie tą Koronkę odmawiał, w jakiej bądź sprawie, będzie szybko pomyślnie wysłuchany. Dzieciątko Jezus działa bezzwłocznie. Ojciec Niebieski niczego nie odmawia Dzieciątku Bożemu”
Dziecię Jezus uklękło w powietrzu, złożyło rączki do modlitwy i razem ze mną odmawiało Koronkę. Na słowa: „ Naucz kochać Boga”, wskazywało paluszkiem do góry i wówczas widziałam, jak otwierało się Niebo, a liczni Święci modlili się klęcząc. Na słowa te wszyscy kłaniali się do samej ziemi w stronę ognistego Tronu, gdzie blask był wielki i piękny. Gdy skończyłam Koronkę, Dziecię Jezus tak powiedziało: „ O cokolwiek będziesz prosiła, dam ci, otrzymasz. Ta koroneczka jest Moją Miłością. Niebo całe ją odmawia. To sobie zapamiętaj, nie odkładaj jej na potem, nie odmawiaj z niechęcią. Odmawiaj w rannych godzinach z sercem pełnym miłości. Ja tak chcę. Amen”.
Obietnica Matki Boskiej: „Ktokolwiek będzie tą Koronkę odmawiał, w jakiej bądź sprawie, będzie szybko pomyślnie wysłuchany. Dzieciątko Jezus działa bezzwłocznie. Ojciec Niebieski niczego nie odmawia Dzieciątku Bożemu”
Nabożeństwo każdego 3 dnia miesiąca - ku czci Ducha Świętego
50 dni po Wielkanocy Święto - Ducha Świętego
Proste nabożeństwo do Ducha Świętego:
MODLITWA uwielbienia Ducha Świętego: NOWENNA do Ducha Świętego, NOWENNA przed Zesłaniem Ducha Świętego, LITANIE do Ducha Świętego MODLITWY do Ducha Świętego: O Stworzycielu Duchu przyjdź, Akt poświęcenia się Duchowi Świętemu, Wezwania do Ducha Świętego, O siedem darów Ducha Świętego, Koronka ku czci Ducha Świętego, Inne modlitwy do Ducha Świętego.
O potrzebie Nabożeństwa do Ducha Świętego Bł. Maria od Jezusa Ukrzyżowanego, karmelitanka bosa, urodziła się w 1848 r. w Abellin, w Palestynie, zmarła w opinii świętości w 1878 r. Beatyfikacji dokonał Jan Paweł II w roku 1984. Odznaczała się szczególnym nabożeństwem do Ducha Świętego, obdarzona była łaską stygmatów i wysokiego stopnia modlitwy mistycznej, odbierała nadzwyczajne łaski i światła. Pewnego razu rzekł do niej Zbawiciel:
„Jeśli chcesz Mnie znaleźć, poznać i pójść za Mną, wezwij Ducha Świętego, który oświecał moich uczniów i który oświeca wszystkie narody wzywające Go w modlitwie. Zaprawdę, powiadam wam: ktokolwiek zawezwie Ducha Świętego, szukać Mnie będzie, odnajdzie Mnie i przyjdzie do Mnie
przez Niego.
Maria od Jezusa Ukrzyżowanego najbardziej krzewiła nabożeństwo do Ducha Świętego. Modliła się do Niego i zachęcała do tego innych. O Jego roli przypomniała nawet Piusowi IX. Pisała: „Świat i zgromadzenia zakonne gonią za nowościami, zapominając o prawdziwym nabożeństwie do Ducha Świętego. Dlatego tyle jest błędu, rozbicia, nie ma pokoju i światła na świecie. Nie wzywa się światła tak, jak należy, a to światło pozwala nam poznać prawdę. Nawet w seminariach się to lekceważy…”. Chociaż list dotarł do adresata, to dopiero Leon XIII w encyklice „Divinum illud munus” (9 maja 1897 r.) odpowiedział na tę prośbę i nakazał sprawować nowennę do Ducha Świętego, będącą przygotowaniem do uroczystości Zesłania Ducha Świętego. Bez tej nowenny nie można sobie dzisiaj wyobrazić przygotowań do tej uroczystości.
Nabożeństwo w 1 niedzielę po zesłaniu Ducha Św. - ku czci Trójcy Świętej
1 niedzielę po zesłaniu Ducha Św. Święto - Trójcy Świętej
O potrzebie Nabożeństwa do Trójcy Świętej Uroczystość Trójcy Przenajświętszej jest jednym z najważniejszych świąt chrześcijańskich, w Kościele katolickim przypada na niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego. Jego początki datuje się na przełom IV i V wieku. Ówcześni przywódcy Kościoła postanowili poświęcić więcej uwagi na głoszenie prawdy o Trójcy Świętej i w ten sposób walczyć z herezjami oraz błędną nauką arian, którzy podważali istnienie bóstwa Jezusa i Ducha Świętego. Powstały specjalne modlitwy, jak choćby prefacja autorstwa papieża Leona Wielkiego. Rzym nie widział jednak potrzeby, by uchwalić osobne święto. Oficjalne Uroczystość Trójcy Przenajświętszej w całym Kościele wprowadził dopiero w 1334 roku papież Jan XXII. Kolorem obowiązującym w liturgii jest biały. W Polsce w dniu upamiętniającym Trójcę Świętą kończy się także czas spowiedzi i komunii świętej wielkanocnej.
Obietnice
Wystarczy, że Niewolnik raz jeden wypowie swój Akt oddania w tę Niewolę, My Trójca Święta to zapamiętujemy. Człowiek, Niewolnik Trójcy Świętej przez Niepokalaną jest bardzo cenny w Oczach Bożych. Nagroda i wszystko, co jest przeznaczone dla jego duszy, otrzyma w pełni dopiero w wieczności. Obiecuję każdej osobie, każdej duszy, która odda się takim aktem, że nigdy nie będzie na wieki potępiona w piekle. O ile będzie czynić wszystko, co w swojej mocy, by skrupulatnie realizować Wolę Bożą, obiecuję, że w Niebie osiągnie bardzo wysoki stopień chwały wraz z największymi świętymi. Nikt z bliższej i dalszej rodziny niewolnika nigdy nie będzie potępiony, ze względu na niewolnika. Osoby, które polecą się niewolnikowi, by się za nie modlił, są od tej pory, od tej chwili podłączone do oceanu Łaski Bożej. Obietnica Boża chroni przed wiecznym potępieniem, nie chroni przed czyśćcem.
Nikt niech się niczego nie obawia, bo zostanie Bożym Niewolnikiem, to wielki zaszczyt i honor.
Nie obawiajcie się nadmiaru cierpień, bo daję wam tylko te, które są konieczne, wręcz niezbędne
Matka Boża
Jedynie ten, kto jest Bożym Niewolnikiem Miłości nie musi się martwić, bo Trójca Święta i Ja za takiego Bożego Niewolnika podejmujemy decyzję. Kto może i zdoła, niech podejmie osobisty wysiłek modlitewny, postny, ekspiacyjny, aby pomóc Trójcy Świętej i Mnie w zbawieniu dusz, którym grozi wieczna pokuta, wieczny pobyt w jeziorze ognia i siarki, w piekle. Kto z was nie odtrąci Ręki Trójcy Świętej i Maryi, ten zyska krocie Bożych Łask, które Bóg chce wam ofiarować. Pozwólcie Mi w pełni działać w was, ale i poprzez was do woli, otwórzcie swoje serca na Boże w was, ale i poprzez was działanie
Nabożeństwa przy kapliczkach
Nabożeństwo – (łac. pia exercitia - pobożne ćwiczenia) - w katolicyzmie nabożeństwem nazywamy wspólne modlitwy, które są przejawem religijności lokalnej społeczności, trzeba jednak pamiętać, że liturgia, choć zajmuje centralne miejsce w życiu duchowym Kościoła, to jednak nie wyczerpuje całej jego działalności (por. KL 9). Obok oficjalnej liturgii Kościoła, istniały i wciąż istnieją różne pobożne praktyki, które przyczyniają się do rozwoju i pogłębienia życia chrześcijańskiego. Pozaliturgiczne formy pobożności najczęściej rodzą się oddolnie i wyrażają wiarę ludu chrześcijańskiego. Można je ogólnie nazwać pobożnością ludową, czyli taką, która należy do ludu oraz jest przez niego rozumiana i praktykowana. Zmiany dokonujące się w liturgii po Soborze Watykańskim II powodowały często niedocenianie i negowanie tych form wyrażania wiary i pobożności. Uważano je za relikt tego, co przed soborowe i stare, a więc także złe. Po wielu latach doświadczeń oraz refleksji teologicznych i pastoralnych tak zwana pobożność ludowa, dziś zostaje na nowo odkryta. Wyrazem tego jest dokument wydany w roku 2002 przez Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii.
Nabożeństwo – (łac. pia exercitia - pobożne ćwiczenia) - w katolicyzmie nabożeństwem nazywamy wspólne modlitwy, które są przejawem religijności lokalnej społeczności, trzeba jednak pamiętać, że liturgia, choć zajmuje centralne miejsce w życiu duchowym Kościoła, to jednak nie wyczerpuje całej jego działalności (por. KL 9). Obok oficjalnej liturgii Kościoła, istniały i wciąż istnieją różne pobożne praktyki, które przyczyniają się do rozwoju i pogłębienia życia chrześcijańskiego. Pozaliturgiczne formy pobożności najczęściej rodzą się oddolnie i wyrażają wiarę ludu chrześcijańskiego. Można je ogólnie nazwać pobożnością ludową, czyli taką, która należy do ludu oraz jest przez niego rozumiana i praktykowana. Zmiany dokonujące się w liturgii po Soborze Watykańskim II powodowały często niedocenianie i negowanie tych form wyrażania wiary i pobożności. Uważano je za relikt tego, co przed soborowe i stare, a więc także złe. Po wielu latach doświadczeń oraz refleksji teologicznych i pastoralnych tak zwana pobożność ludowa, dziś zostaje na nowo odkryta. Wyrazem tego jest dokument wydany w roku 2002 przez Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii.
Z ,,Traktatu o Prawdziwym Nabożeństwie do Najświętszej Maryi" - św. Ludwika Marii Grignion de Montfort z 1712 roku.
Nabożeństwo do Niepokalanej jest krótką, doskonałą i pewną drogą, wiodącą do zjednoczenia się z Jezusem. Maryja nigdy nie przesłania nam Chrystusa. Nabożeństwo do Niej jest sprawowane tylko w tym celu, aby w sposób łatwy i pewny dojść do Jezusa.
Cechy prawdziwego nabożeństwa
Następnie podaje w dalszej części cechy charakterystyczne prawdziwego nabożeństwa do Najświętszej Dziewicy:
Cechy prawdziwego nabożeństwa
Następnie podaje w dalszej części cechy charakterystyczne prawdziwego nabożeństwa do Najświętszej Dziewicy:
1. Wewnętrzne, to znaczy, płynie z umysłu i serca;
2. Czułe, to znaczy, pełne zaufania do Najświętszej Maryi Panny;
3. Święte, to znaczy, prowadzi duszę do unikania grzechu i do naśladowania cnót Najświętszej Maryi Panny;
4. Stałe, to znaczy, twierdza ono duszę w dobrem i sprawia, że człowiek dla błahych powodów nie opuszcza praktyk religijnych;
5. Bezinteresowne, to znaczy, sprawia, że dusza nie szuka siebie, lecz tylko Boga w Matce Najświętszej (por. nr 105-110)
Tradycja Kościoła przypisała różne tajemnice wiary do poszczególnych miesięcy. 2. Czułe, to znaczy, pełne zaufania do Najświętszej Maryi Panny;
3. Święte, to znaczy, prowadzi duszę do unikania grzechu i do naśladowania cnót Najświętszej Maryi Panny;
4. Stałe, to znaczy, twierdza ono duszę w dobrem i sprawia, że człowiek dla błahych powodów nie opuszcza praktyk religijnych;
5. Bezinteresowne, to znaczy, sprawia, że dusza nie szuka siebie, lecz tylko Boga w Matce Najświętszej (por. nr 105-110)
Większość dedykacji poszczególnych miesięcy wydaje się oczywista ze względu na występujące w ich czasie uroczystości, święta i wspomnienia.
Niektóre z nich mają związek z okresem liturgicznym, inne - z konkretnym miesiącem, pozostałe są odprawiane przez cały rok.
Nabożeństwa wraz z pieśniami zostały ułożone w sposób chronologiczny.
Bł. Papież Pius IX uznał, że poświęcenie się Maryi, opisane przez świętego Ludwika jest najlepszą i najbardziej akceptowaną formą zawierzenia; Papież Leon XIII beatyfikował Ludwika de Montfort w 1888 roku oraz przyznał odpusty kościelne tym wiernym, którzy poświęcą się Maryi według wzoru opracowanego przez Ludwika de Montfort; Święty Pius X udzielił apostolskiego błogosławieństwa wszystkim, którzy przeczytają Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny. Traktat św. Ludwika wywarł ogromny wpływ na encyklikę Ad Diem Illum, w której św. Pius X pisał: “Dla ludzi nie ma pewniejszej i łatwiejszej drogi do Chrystusa niż droga przez Maryję.”; Pius XI mawiał: “Praktykuję ten rodzaj oddania od czasów mej młodości”. Sługa Boży Pius XII - kanonizował Ludwika de Montfort w 1947 roku, nazywając jego nauczanie “solidnym i dobrym”. Tenże papież - jako pierwszy: poświęcił świat Niepokalanemu Sercu Maryi - co jest w wymiarze Kościoła Powszechnego tym, czym całkowite oddanie w wymiarze osobistym. Ten akt poświęcenia odnawiali papieże:
św. Paweł VI, św. Jan Paweł II, Benedykt XVI oraz papież Franciszek.
Jak dobrze wiemy - największym apostołem całkowitego oddania się Maryi był wśród papieży Jan Paweł II, który rozpowszechnił na cały świat, zaczerpnięte od świętego Ludwika zawołanie: “TOTUS TUUS!”.
Szanowni Państwo Serdecznie Prosimy o Organizację w Waszych Miejscowościach Nabożeństw przy Kapliczkach, w celu otrzymania Dla Was, Waszych Rodzin, Miejscowości i Miast, obfitych Łask i Błogosławieństw, które pragnie udzielić nam: Bóg Ojciec, Bóg Syn, Bóg Duch Święty, Maryja pośredniczką i szafarką łask. Ochronę, opiekę i wstawiennictwo Chórów Anielskich, Modlitwę wszystkich świętych i błogosławionych
Wspólne śpiewanie 
Jednym z najlepszych sposobów prezentowania duchowości, jak i innych treści religijnych są pieśni, które łączą muzykę i słowo, zapadając głęboko w sercu człowieka. W pieśniach realizuje się idea wychowawczego oddziaływania, kształtowania duchowej sylwetki, ubogacania duchowości chrześcijan. Poza całą dydaktyką pieśni ważnym elementem jest ich funkcja wyrażania uczuć, naszej pobożności i naszych emocji. Istnieje niewątpliwie duży związek między kultem a śpiewaniem pieśni. Im większe jest zaangażowanie w śpiewie, tym głębsze jest przeżycie duchowe, gdyż śpiew ma wymiar duchowy, człowiek, który śpiewa, wyraża swoje najgłębsze "ja".
Jednym z najlepszych sposobów prezentowania duchowości, jak i innych treści religijnych są pieśni, które łączą muzykę i słowo, zapadając głęboko w sercu człowieka. W pieśniach realizuje się idea wychowawczego oddziaływania, kształtowania duchowej sylwetki, ubogacania duchowości chrześcijan. Poza całą dydaktyką pieśni ważnym elementem jest ich funkcja wyrażania uczuć, naszej pobożności i naszych emocji. Istnieje niewątpliwie duży związek między kultem a śpiewaniem pieśni. Im większe jest zaangażowanie w śpiewie, tym głębsze jest przeżycie duchowe, gdyż śpiew ma wymiar duchowy, człowiek, który śpiewa, wyraża swoje najgłębsze "ja".„Ten kto śpiewa, dwa razy się modli” - św. Augustyn
Wspólne śpiewanie ma pozytywny wpływ na samoocenę i daje poczucie przynależności do grupy. A to szczególnie ważne dla ludzi odczuwających samotność. Naukowcy radzą: śpiewajmy dużo i głośno. W czasie śpiewania uwalniana jest dopamina, zwana hormonem szczęścia, i obniżany poziom stresu. Śpiew wpływa korzystnie na trzy systemy ludzkiego organizmu: fizyczny, psychiczny i emocjonalny.